นักวิจัยวางแขนหุ่นยนต์ไว้ในวงกลมของกล้องวิดีโอสตรีมมิ่งห้าตัว หุ่นยนต์เฝ้าดูตัวเองผ่านกล้องขณะที่มันกระเพื่อมอย่างอิสระ เช่นเดียวกับทารกที่สำรวจตัวเองเป็นครั้งแรกในโถงกระจก หุ่นยนต์จะกระดิกและบิดเบี้ยวเพื่อเรียนรู้ว่าร่างกายของมันเคลื่อนไหวอย่างไรเพื่อตอบสนองต่อคำสั่งต่างๆ ของมอเตอร์ หลังจากผ่านไปประมาณสามชั่วโมง หุ่นยนต์ก็หยุด เครือข่ายนิวรัลเชิงลึกภายในของมันได้เรียนรู้ความสัมพันธ์ระหว่างการเคลื่อนไหวของ หุ่นยนต์ กับปริมาณที่ครอบครองในสภาพแวดล้อมเรียบร้อยแล้ว "เราอยากรู้อยากเห็นจริงๆ ว่าหุ่นยนต์จินตนาการตัวเองได้อย่างไร" "แต่คุณไม่สามารถมองเข้าไปในโครงข่ายประสาทเทียมได้ มันเป็นกล่องดำ" หลังจากที่นักวิจัยต่อสู้กับเทคนิคการสร้างภาพต่างๆ ภาพตนเองก็ค่อยๆ ปรากฏขึ้น "มันเป็นเมฆที่สั่นไหวเบา ๆ ซึ่งดูเหมือนจะกลืนร่างสามมิติของหุ่นยนต์" ลิปสันกล่าว "ในขณะที่หุ่นยนต์เคลื่อนที่ เมฆที่ริบหรี่ก็ค่อย ๆ เคลื่อนตามไป" โมเดลตัวเองของหุ่นยนต์มีความแม่นยำประมาณ 1% ของพื้นที่ทำงาน