ในช่วงกลางทศวรรษที่ 1930 Adolf Busemann ได้เสนอเครื่องบินปีกสองชั้นความเร็วเหนือเสียง ซึ่งมีช่องว่างที่ค่อนข้างแคบ (ช่องว่างระหว่างปีก) ซึ่งคลื่นการขยายตัวและคลื่นกระแทกจะโต้ตอบกันเพื่อลดแรงต้าน ("การลากรูปร่าง" เนื่องจากความหนาของส่วนปีกอากาศ) เครื่องบินปีกสองชั้นที่มีปีกเล็กกว่ามาก คองคอร์ด (โดยปกติจะอยู่ด้านล่าง) เรียกว่า เซสควิเพลน (sesquiplane) การออกแบบเครื่องบินสามลำสองสามลำประสบความสำเร็จในช่วงสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง เครื่องบินขับเคลื่อนที่มีพื้นผิวการยกหลักตั้งแต่สี่จุดขึ้นไปไม่เคยมีอะไรมากไปกว่าความอยากรู้อยากเห็น