ระดับแรงขับของจรวดของแข็งถูกกำหนดโดยอัตราการเผาไหม้ของประจุจรวด (อัตรามวลในสมการ [2]) ซึ่งกำหนดโดยพื้นที่ผิว (Sc) ที่กำลังเผาไหม้และอัตรา (r) ที่ พื้นผิวไหม้เป็นของแข็ง ผู้ออกแบบอาจเลือกรูปทรงเรขาคณิตของประจุที่จะแปรผันตามเวลาระหว่างการเผาไหม้ในลักษณะที่จำเป็นสำหรับภารกิจเฉพาะ และเลือกสูตรเชื้อเพลิงขับดันที่ให้อัตราการเผาไหม้ที่ต้องการ ซึ่งหมายความว่าฟังก์ชัน thrust-time ไม่สามารถปรับเปลี่ยนได้หลังจากการผลิตโดยเจตนา และภารกิจส่วนใหญ่ที่ใช้มอเตอร์แบบ จรวด solid-rocket ได้รับการออกแบบให้ใช้ประโยชน์จากความสามารถในการคาดการณ์ของฟังก์ชัน thrust-time แทนที่จะควบคุมแรงขับระหว่างการบิน การขาดการควบคุมแรงขับตามเวลาจริงได้รับการชดเชยด้วยความสามารถในการบรรลุอัตราการไหลของมวลที่สูงเป็นพิเศษโดยไม่ต้องใช้ปั๊มขับดันที่ใช้กันทั่วไปในจรวดขับดันของเหลว ระดับแรงขับที่เกิดขึ้นในทางปฏิบัติขึ้นอยู่กับแรงดันในการทำงานของมอเตอร์ ซึ่งแสดงไว้ในทฤษฎีขีปนาวุธภายในว่าขึ้นอยู่กับคุณสมบัติของมอเตอร์และตัวขับดันตามสมการ