เมื่อปืนไรเฟิลกำลังสูงถูกยิง มันจะสร้างคลื่นเสียงสองประเภทที่แตกต่างกัน หนึ่งคือ ปากกระบอกปืนระเบิด ที่ขยายออกไปเป็นคลื่นทรงกลมจากปากกระบอกปืน ประการที่สองคือคลื่นกระแทกรูปกรวยที่ผลิตโดยกระสุนเมื่อเคลื่อนที่ด้วยความเร็วเหนือเสียง แต่ละโหนดของระบบตำแหน่งมือปืนประกอบด้วยไมโครโฟนที่ไวต่อเสียงสี่ชุด หากไมโครโฟนอย่างน้อยสามตัวในโหนดเดียวตรวจพบการระเบิดของปากกระบอกปืน ข้อมูลดังกล่าวจะช่วยให้ไมโครโปรเซสเซอร์ของโหนดสามารถคำนวณทิศทางของเสียงได้ หากอาร์เรย์เดียวกันตรวจพบเวลามาถึงและมุมของคลื่นกระแทกของกระสุนด้วย ปืนไรเฟิล การคำนวณอย่างง่ายจะให้ตำแหน่งของผู้ยิง เนื่องจากไมโครโฟนบนหมวกกันน็อคอยู่ใกล้กันมาก ความแม่นยำจึงไม่สูงมาก Ledeczi กล่าว อย่างไรก็ตาม โหนดต่างๆ จะแลกเปลี่ยนเวลาและมุมที่มาถึงอย่างต่อเนื่องสำหรับสัญญาณอะคูสติกเหล่านี้ พร้อมกับตำแหน่งและทิศทางของพวกมันเอง เมื่อโหนดสองโหนดขึ้นไปตรวจพบการยิง พวกมันสามารถให้ความแม่นยำที่ดีกว่าหนึ่งองศาแก่ตลับลูกปืน ระยะโดยทั่วไปจะอยู่ภายในไม่กี่เมตรแม้ว่าจะไกลถึง 300 เมตรก็ตาม ยิ่งเซ็นเซอร์รับภาพมากเท่าใด การแปลก็ยิ่งแม่นยำมากขึ้นเท่านั้น