ยานอวกาศต้องได้รับการออกแบบทางวิศวกรรมให้ทนต่อการขนส่งผ่านชั้นบรรยากาศของโลกและสภาพแวดล้อมในอวกาศ พวกเขาต้องทำงานในสุญญากาศที่มีอุณหภูมิสูงถึงหลายร้อยองศาเซลเซียสและ (หากต้องกลับเข้าไปใหม่) ในที่ที่มีพลาสมา ความต้องการวัสดุเป็นเช่นอุณหภูมิหลอมเหลวสูง วัสดุที่มีความหนาแน่นต่ำ เช่นเบริลเลียมและคาร์บอน-คาร์บอนเสริมแรงหรือ (อาจเป็นเพราะความต้องการความหนาต่ำกว่าแม้จะมีความหนาแน่นสูง) ทังสเตนหรือสารระเหยใช้คอมโพสิตคาร์บอน-คาร์บอน ยานอวกาศอาจจำเป็นต้องทำงานบนพื้นผิวของดาวเคราะห์ดวงอื่นทั้งนี้ขึ้นอยู่กับรายละเอียดของภารกิจ ระบบย่อยการควบคุมความร้อนสามารถเป็นแบบพาสซีฟได้ ขึ้นอยู่กับการเลือกวัสดุที่มีคุณสมบัติการแผ่รังสีเฉพาะ ระบบควบคุมความร้อนแบบแอคทีฟใช้เครื่องทำความร้อนไฟฟ้าและตัวกระตุ้น บางอย่าง เช่น บานเกล็ด เพื่อควบคุมช่วงอุณหภูมิของอุปกรณ์ภายในช่วงที่กำหนด ยานอวกาศ อาจมีหรือไม่มี ระบบ ย่อยของแรงขับก็ได้ ขึ้นอยู่กับว่าโปรไฟล์ภารกิจเรียกร้องให้มีแรงขับหรือไม่ ยาน อวกาศ Swiftเป็นตัวอย่างของยานอวกาศที่ไม่มีระบบย่อยขับเคลื่อน โดยทั่วไปแล้ว ยานอวกาศ LEO จะมีระบบย่อยของแรงขับสำหรับการปรับความสูง (การบังคับเลี้ยวแบบลาก) และการซ้อมรบแบบปรับความเอียง ระบบขับเคลื่อนยังจำเป็นสำหรับยานอวกาศที่ทำการจัดการโมเมนตัม ส่วนประกอบของระบบย่อยของแรงขับทั่วไปประกอบด้วยเชื้อเพลิง ถังน้ำมัน วาล์ว ท่อ และเครื่องขับดัน. ระบบควบคุมอุณหภูมิจะเชื่อมต่อกับระบบย่อยของแรงขับโดยการตรวจสอบอุณหภูมิของส่วนประกอบเหล่านั้น และโดยการอุ่นถังและเครื่องขับดันเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการซ้อมรบของยานอวกาศ